Als kind kon ik niet tegen de wereld. Te veel suikers en mijn lichaam explodeerde. Niet van buiten — van binnen. Een drift die nergens heen mocht. Een energie die niet begrepen werd. Water was mijn medicijn, maar ook mijn ketting. Drink! Kalmeer! Pas je aan! Vanaf het begin voelde ik me niet thuis in deze wereld.
Op school werd ik niet gepest. Ik werd vernietigd. Elke dag. Van mijn fiets getrapt. Uitgelachen om mijn kleding en mijn haar. Veracht omdat ik anders was – mezelf, bewust. Ik werd snel. Fietste harder dan wie dan ook. Niet omdat ik sportief was. Maar omdat vluchten veiliger was dan blijven. Mijn copingmechanisme? ’s Nachts verdwalen op het internet. Seks. Gamen. Vluchten. Overdag: Masker op. ’s Nachts: verslaafd. Eenzaamheid werd mijn huis. En ik woonde er alleen. Depressief. Suïcidaal. Maar mijn ziel koos om te blijven.
Ik had een droom. Een gym. Mijn gym. Sportstudio Zwolle. Mijn eerste kindje. Mijn hele ziel erin. Toen kwam 2008. De crisis. En ik verloor alles. Niet alleen al mijn geld – maar mijn toekomst, richting, bestaansrecht. Ik kwam in de schuldsanering. Jong, gebroken, verslagen. Maar ik stond op. Niet door motivatie – maar omdat er niets anders overbleef. Soms is falen de enige manier waarop je verder komt.
Een cruiseschip werd mijn ontsnapping. Ik gaf yoga op het strand. Personal Training op zee. Maar achter de glimlach brandde uitputting. 80 uur per week. Targets. Stress. Manager in mijn nek. En dan de verleiding: onzedelijke voorstellen, duistere energieën. Ik koos niet voor het licht. Ik weigerde het donker. Ik hield mezelf vast aan iets beters. Het leven bracht me letterlijk de wereld rond… …om me te laten zien dat ik nergens thuishoorde. Nog niet.
Ik kreeg nieuwe energie. Bedacht Simpelsporten. Groeide. Werd trainer van het jaar. Meerdere keren. Maar ‘simpel’ was het nooit. Van les naar les, van mens naar mens. Tot het voelde alsof ik leegliep. Na een sessie met een energetisch coach, begreep ik: Ik ben niet alleen. Mijn onrust was geen toeval. Mijn pad geen fout. Ik was hier voor iets groters. Maar ik durfde het nog niet te erkennen.
Covid vernietigde mijn wereld opnieuw. Geen lessen. Geen training. Geen inkomsten. In het donkerste duister dacht ik aan opgeven. Misschien wel van het leven. Ik zonderde me af en schreef. Dagenlang. “Master jouw Gezondheid” was mijn poging om zingeving te vinden. Maar ik voelde me leeg, versplinterd en zonder richting. Tot het kwartje viel: Ik ben geen trainer meer. Ik ben wat overbleef toen alles viel. Ik ben Mister Bewustzijn. Niet het licht. Niet het duister. Maar het vuur ertussenin – en het weigert te doven.
Mister Bewustzijn was geboren – maar ik stond op breken. Geen geld. Geen toekomst. Alles ingestort. Ik vroeg me af: wil ik dit nog wel? Toen kwam hij: mijn mentor. Een reus van een man met woorden die door merg en ziel sneden. Hij spiegelde me. Gaf taal aan mijn duisternis. Van hem leerde ik dat ik (goed) genoeg ben. En ik snapte het: Ik ben niet gebroken. Ik ben gevormd. Niet in het licht. Maar in alles wat ik moest verliezen. En Mister Bewustzijn is en nieuw hoofdstuk
Ik ben 40 nu. Maar dit is geen eindpunt. Geen jubileum. Dit is de eerste dag van een nieuw tijdperk. Elke pijn, elk verlies, elk donker hoofdstuk – het heeft me niet gebroken. Het heeft me gevormd. Ik ben Mister Bewustzijn. Mijn licht verscheen toen mijn donker een naam kreeg. Ik brand als vuur in het midden van deze krachten.
